من که از ادعیه خوانان دگر ممتازم

از دعای تو به مدح تو نمی پردازم

علم مدح تو بیضا علم افراختنی است

لیک من از عقبت ادعیه می افرازم

روزگاریست که بر دیده و بختت به دعا

بسته ام خواب و به بیداری خود می نازم

هست اقبال تو یاور که من ادعیه خوان

کار یک ساله به یک روزه دعا می سازم

خورد و خوابی که درو نیست گزیر آن سان را

من به آن هم ز دعای تو نمی پردازم

سرو را در جسدم تا رمقی هست ز جان

از برایت به فلک رخش دعا می تازم

بر سر لوح ثنا طرح دعا خوش طرحیست

خاصه طرحی که من از بهر تو می اندازم

محتشم تاب و توان باخته در دوستیت

من که بی تاب و توانم دل و جان می بازم